Een wandeling maken is een van mijn favoriete vormen van troost. Zelf vind ik het vooral troostrijk om alleen te wandelen omdat je dan één bent met het bos en met alles wat daar is. Je kunt stilstaan en kijken en luisteren zo veel je wilt en je hoeft met niemand te praten over wat je ziet.
Dit is een van mijn favoriete wandelingen. De volledige routebeschrijving, het GPX-bestand en de kaart vind je hier. Hier moet je (gratis) een account voor aanmaken. Je kunt als je dat niet wil ook de pdf op deze website uitprinten.
Op station Dieren neem je de uitgang richting Dieren Zuid, en dan kun je beginnen.
Tip voor als je nog even naar het toilet moet of een broodje wil eten: er is een toilet op het station zelf maar je kunt ook uitgang Dieren Zuid nemen, het stationspleintje oversteken, de Prinsenstraat inlopen en na 100 meter rechtsaf het parkje in gaan. In het parkje is een uitspanning, de Oranjerie. Dat is een aanrader voor als je nog iets wilt eten, drinken, dan wel gebruik wil maken van het toilet. Mocht dit allemaal toch niet nodig zijn, dan vervolg je de route. De route gaat het eerste stukje langs de wijngaard van Dieren om vanuit daar het bos in te gaan.
In het bos kun je herten, reeën, zwijnen en allerlei vogels zien. Ik heb zelfs een keer twee raven gehoord. Ze waren in gesprek met elkaar over honderden meters afstand. Er is altijd iets magisch in het bos.
Een goed gedicht als uitgangspunt voor de wandeling:
How I go into the woods
Mary Oliver
Ordinarily I go to the woods alone,
with not a single friend,
for they are all smilers and talkers
and therefore unsuitable.
I don’t really want to be witnessed talking to the catbirds
or hugging the old black oak tree.
I have my ways of praying,
as you no doubt have yours.
Besides, when I am alone
I can become invisible.
I can sit on the top of a dune
as motionless as an uprise of weeds,
until the foxes run by unconcerned.
I can hear the almost unhearable sound of the roses singing.
If you have ever gone to the woods with me,
I must love you very much.
